Η περιοχή περιλαμβάνει τις λιμνοθάλασσες Μεγάλο Λιβάρι, Στρογγυλό και Μικρό Λιβάρι, τις εκβολές του Ξηριά (Κάλας) και το φυλλοβόλο δάσος Αγ. Νικολάου (Διατηρητέο Μνημείο της Φύσης). Το δάσος αυτό (έκτασης 10 στρ. και ιδιοκτησίας της εκκλησίας) μαζί με άλλα δύο (20 στρ.) κοντά στο Μεγάλο Λιβάρι, αποτελούν υπολείμματα ενός εκτεταμένου στο παρελθόν υδροχαρούς δάσους που συρρικνώθηκε εξαιτίας των υλοτομιών και της επέκτασης των καλλιεργειών. Το Μεγάλο Λιβάρι στο παρελθόν είχε χρησιμοποιηθεί για εκτατική εκτροφή ψαριών, αλλά πρόσφατα έχει υποστεί εκσκαφή, επιχωμάτωση και μεταβολή του στομίου για εντατικοποίηση της εκτροφής. Παρατηρείται επίσης κατασκευή δρόμων, επέκταση οικισμού και αύξηση της τουριστικής κίνησης προς τον υγρότοπο. Επιπλέον, στο βόρειο όριο της λιμνοθάλασσας κατασκευάστηκε ιχθυογεννητική μονάδα. 

Σύμφωνα με το ΥΠΕΧΩΔΕ η σπουδαιότητα της περιοχής Μεγάλο & Μiκρό Λιβάρι έγκειται στο ότι: «Η περιοχή είναι ένας από τους λίγους υγροτόπους της ανατολικής ηπειρωτικής Ελλάδας και παρουσιάζει ποικιλότητα τύπων οικοτόπων. Αποτελεί σημαντικό σταθμό μεταναστευτικών και διαχειμαζόντων πουλιών, όπως είναι ο βουβόκυκνος (μέγιστο 1.600 άτομα), το φοινικόπτερο (μέγιστο 550 άτομα), η χουλιαρομύτα, η χαλκόκοτα, πάπιες, ερωδιοί και άλλα παρυδάτια. Στην περιοχή επιβιώνει αξιόλογος πληθυσμός βίδρας».